Ποιον αφορούν οι θριαμβολογίες της κυβέρνησης για τις δήθεν ιστορικής σημασίας συμφωνίες για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών με την Ιταλία και τη μερική οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο;

   Δικαιολογούν τον υπερφίαλο εφησυχασμό που επιχείρησε να δημιουργήσει η κυβέρνηση, τον οποίο σιγοντάρουν με τη στάση τους τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΚΙΝΑΛ, ότι δήθεν αυτού του είδους οι συμφωνίες ενισχύουν τη θέση της Ελλάδας έναντι των διεκδικήσεων της τούρκικης αστικής τάξης;

 Δικαιολογούν το μύθο της δήθεν απομονωμένης από τους ευρωπαίους και νατοϊκούς «συμμάχους» Τουρκίας;

Αυτό που σίγουρα επιβεβαιώνεται είναι ότι και οι δύο Συμφωνίες δεν υπηρετούν τα λαϊκά συμφέροντα. Αυτό είναι το στίγμα τους.

Η ίδια η πραγματικότητα έρχεται αμείλικτη να γκρεμίσει τον εφησυχασμό που διαχρονικά καλλιεργούν οι κυβερνήσεις στο λαό, η σημερινή όπως και όλες οι προηγούμενες, για τη δήθεν προστασία που παρέχει στη χώρα μας η συμμετοχή μας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και παζάρια. Αντίθετα, με πρωτοβουλία των αμερικανονατοϊκών και ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, προωθείται η λύση της συνεκμετάλλευσης των θαλάσσιων ζωνών στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο, προκειμένου να «ξεκλειδώσει» η εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου της περιοχής από τους μεγάλους οικονομικούς ομίλους της Γαλλίας, της Βρετανίας, των ΗΠΑ και άλλων.  Πρόκειται για να ακριβολογούμε για συνεκμετάλλευση μεταξύ ενεργειακών κολοσσών, όχι κρατών.             Αυτές οι δυνάμεις παζαρεύουν τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, παίζουν το ρόλο του «προξενητή», προκειμένου να τραβήξουν την Τουρκία από την αγκαλιά της Ρωσίας και να διατηρηθεί ενεργή η Νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες λοιπόν, οι συμφωνίες που υπογράφηκαν με την Ιταλία και την Αίγυπτο, όχι μόνο δεν δικαιολογούνται γιατί τάχα ενισχύουν τη διαπραγματευτική θέση της χώρας, αντίθετα ανοίγουν ένα γαϊτανάκι οδυνηρών συμβιβασμών, χωρίς αρχές, πριμοδοτώντας ταυτόχρονα τις τούρκικες διεκδικήσεις, στη βάση των δεδικασμένων που δημιουργούν.

Η Συμφωνία με την Ιταλία άνοιξε το δρόμο σε μια σειρά ζητήματα που θέτουν συνολικά υπό αμφισβήτηση κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.  Τέτοια για παράδειγμα είναι και η συμφωνία για την εκχώρηση του δικαιώματος της αλιείας στα ιταλικά αλιευτικά σκάφη, στην περιοχή από τα 6 εως τα 12 ναυτικά μίλια, εφόσον η Ελλάδα κάνει χρήση του δικαιώματός της να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη στα 12 ναυτικά μίλια. Μια τέτοια συμφωνία εκτός από επιζήμια για τους ψαράδες που δραστηριοποιούνται στο Ιόνιο,  έχει ανάλογη αντανάκλαση και στη μεριά του Αιγαίου, όταν ήδη αλωνίζουν τούρκικα αλιευτικά εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων. Και σ’ αυτή την περίπτωση θα ισχυριστείτε κύριε Υπουργέ, ότι πρόκειται για μια δραστηριότητα που ήδη ανεξέλεγκτα ασκούσε η τούρκικη πλευρά, οπότε θα πρέπει να θεωρηθεί ως επιτυχία μια ανάλογη εκχώρηση;

Οι κυβερνητικές μεγαλοστομίες, δεν μπορούν να κρύψουν το γεγονός ότι πίσω από τις Συμφωνίες αυτές κρύβονται μελετημένοι συμβιβασμοί που υπηρετούν τον «κεντρικό» συμβιβασμό με την Τουρκία. Και ένα από τα συστατικά στοιχεία αυτού του συμβιβασμού που θα ευνοήσει τη λογική της συνεκμετάλλευσης, είναι η μηδενική ή μειωμένη σε ορισμένα νησιά επήρεια, σύμφωνα με τις πάγιες τουρκικές επιδιώξεις και σε αντίθεση με τα όσο προβλέπει το άρθρο 121 της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας.

Σ’ αυτή την παραδοχή λοιπόν οδηγεί και η πρόβλεψη για μειωμένη επήρεια στις Στροφάδες και στα Διαπόντεια νησιά – μάλιστα σε μια περιοχή καθοριστική και για την αντίστοιχη οριοθέτηση με την Αλβανία – όπως βέβαια προβλέπεται και στη συμφωνία με την Αίγυπτο μειωμένη επήρεια για την Κρήτη και μηδενική για τα νησιά νότια αυτής. Παράλληλα, η μερική οριοθέτηση της ΑΟΖ, που πετάει απ’ έξω το Καστελόριζο και τη μισή Ρόδο, σε μια περιοχή που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των τούρκικων διεκδικήσεων, στρώνει το έδαφος για τη μετατροπή της περιοχής σε πεδίο γενικότερου παζαριού.  Ακόμα πιο επικίνδυνο είναι το γεγονός ότι διάφοροι καλοθελητές δικαιολογούν μια τέτοια εξαίρεση λόγω της μικρής απόστασης του Καστελόριζου απ’ την Τουρκία.

Που σταματάει το μέτρημα της απόστασης που επιτρέπει τέτοιου είδους εξαιρέσεις;

Μπορεί η γεωγραφική θέση του νησιού να δικαιολογήσει, μειωμένα δικαιώματα σε σχέση με την υπόλοιπη ελληνική επικράτεια;

Η Σάμος, η Χίος, η Λέσβος αναλογιστήκατε τι απόσταση έχουν από τις απέναντι ακτές;

Μια τέτοια συζήτηση όχι μόνο αναιρεί τα ίδια τα θεμέλια του Δικαίου της θάλασσας, αλλά πάει ακόμα πιο μακριά, βάζει στο στόχαστρο συνολικά τα ζητήματα των συνόρων, δυναμιτίζοντας τις Διεθνείς Συνθήκες που τα καθόρισαν.

Μια τέτοια παραδοχή μειωμένης επήρειας των νησιών δεν εξαιρεί από το κάδρο των διαπραγματεύσεων τα νησιά του Β. Αιγαίου, που μπορεί αυτή τη στιγμή να μη συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον της συζήτησης, όμως υπάρχει δυστυχώς πικρή εμπειρία για το πώς τέτοιου είδους συμβιβασμοί, αξιοποιούνται ως το υπόβαθρο, ως η νομιμοποίηση για τις επόμενες διεκδικήσεις.

Οι κάτοικοι των νησιών του Β. Αιγαίου, ο ελληνικός λαός συνολικά, δεν πρέπει να εναποθέτει τις προσδοκίες του στα παζάρια των αστικών τάξεων, απ’ τα οποία μόνιμα χαμένοι βγαίνουν οι λαοί. Πολύ περισσότερο όταν τα παζάρια αυτά εξελίσσονται στο έδαφος των γενικότερων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, για το ποιοι όμιλοι θα επικρατήσουν στη μοιρασιά.

Τέτοιου είδους ρυθμίσεις δεν λύνουν τα προβλήματα των τουρκικών αμφισβητήσεων για τα σύνορα ή την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών. Αντίθετα αποτελούν τη μαγιά για το νέο γύρο παζαριών και αντιθέσεων και τελικά δημιουργούν το έδαφος για νέες συγκρούσεις.

  Το ΚΚΕ υποστηρίζει τη μη αλλαγή συνόρων και των Συνθηκών που τα καθορίζουν. Εγγύηση γι’ αυτό μπορεί να αποτελέσει μόνο η συλλογική πάλη για την απεμπλοκή της χώρας μας από τα επικίνδυνα σχέδια στην περιοχή. Η πάλη για την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, που τροφοδοτούν τους ανταγωνισμούς μεταξύ των δύο χωρών. Αυτό είναι το κοινό συμφέρον τόσο του ελληνικού όσο και του τούρκικου λαού. Οι κάτοικοι των νησιών έχουν πλούσια πείρα από τα οφέλη της κοινής δράσης των δύο λαών στο πλαίσιο του αντιιμπεριαλιστικού φιλειρηνικού κινήματος.

Τα ζητήματα που συνδέονται με τα κυριαρχικά δικαιώματα, τον παραγωγικό πλούτο της κάθε χώρας, δεν μπορούν να λυθούν όσο παραμένουν μπλεγμένα στο κουβάρι των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Οι ανάγκες των λαών της περιοχής, η αμοιβαία επωφελής συνεργασία των χωρών μπορούν να διασφαλιστούν μόνο με την αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, όπως και από κάθε άλλη ιμπεριαλιστική ένωση. Με τους λαούς νοικοκύρηδες στον τόπο τους, να αξιοποιούν προς όφελός τους τις πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες της χώρας τους και όχι να τις χαρίζουν σε ντόπια ή ξένα αρπακτικά.