Πέρυσι τέτοια μέρα, στην Ελλάδα ανακοινώνονταν 20 νέα κρούσματα κορονοϊού και οι διασωληνωμένοι ήταν 90 πανελλαδικά.  Οι νεκροί ήταν συνολικά 79 από την αρχή της πανδημίας και τα καταγεγραμμένα κρούσματα 1.775.

Στη χώρα υπήρχε καθολικό lockdown και η κυβέρνηση διαβεβαίωνε ότι  «το σύστημα Υγείας λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα πλήρως και με επάρκεια».   Αυτή ήταν η απάντηση του υφυπουργού Υγείας σε ερώτηση του «Ριζοσπάστη» μια μέρα πριν, στην καθιερωμένη ενημέρωση για την πορεία της πανδημίας…  Οι υγειονομικοί όμως είχαν άλλη γνώμη, ζώντας από πρώτο χέρι την κατάσταση στο δημόσιο σύστημα Υγείας. Τα μέσα προστασίας ήταν ελλειμματικά, το προσωπικό ανεπαρκές, ο κίνδυνος διασποράς στα νοσοκομεία μεγάλος, οι εφημερίες εξαντλητικές, οι υποδομές εντελώς αναντίστοιχες με τους κινδύνους και τις απαιτήσεις μιας πανδημίας που μόλις τότε έδειχνε τα δόντια της στην Ελλάδα.

Πρόληψη δεν υπήρχε, ούτε ένα ανεπτυγμένο σύστημα επιδημιολογικής παρατήρησης και καταγραφής. Οι εικόνες από το Μπέργκαμο της γειτονικής Ιταλίας δεν επέτρεπαν κανέναν εφησυχασμό για την κατάσταση στο δημόσιο σύστημα Υγείας και για το «έμφραγμα» στα νοσοκομεία που καραδοκούσε.

Η μέρα δράσης για την Υγεία όπου καλούσαν για τις 7 Απρίλη 2020 τα σωματεία των εργαζομένων στα νοσοκομεία, με τη στήριξη και την αλληλεγγύη δεκάδων σωματείων και φορέων πανελλαδικά, ήταν ένα αγωνιστικό ξέσπασμα, μια κραυγή αγωνίας και προπάντων ένα ηχηρό μήνυμα διεκδίκησης, με μεγάλη απήχηση στους υγειονομικούς, στους εργαζόμενους και συνολικά στο λαό.

Το σύνθημα «κάτω από τη μάσκα έχουμε φωνή» έσπασε τη σιωπή που προσπαθούσε να επιβάλει η κυβέρνηση, κουνώντας το δάχτυλο της «ατομικής ευθύνης», αξιοποιώντας και τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ, που έλεγε ότι  «θα λογαριαστούμε μετά», καλλιεργώντας κλίμα …εθνικής πανστρατιάς  στη διαχείριση της πανδημίας, χωρίς κανένα μέτρο ουσιαστικής προστασίας του λαού.

Η πρώτη συντονισμένη πανελλαδικά κινητοποίηση μέσα στην πανδημία ήταν γεγονός. Από δεκάδες νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας ακούστηκαν τα αιτήματα για μαζικές προσλήψεις μόνιμων γιατρών, νοσηλευτών και άλλων υγειονομικών, για πλήρη και άνευ όρων επίταξη κλινών, κλινικών, εργαστηρίων και ΜΕΘ, για Μέσα Ατομικής Προστασίας σε όλους τους υγειονομικούς κ.ά.  Παρά την προσπάθεια συκοφάντησης από την κυβέρνηση και τα αστικά ΜΜΕ, η μέρα δράσης για την Υγεία καταγράφηκε ως μια σπουδαία παρακαταθήκη για τους αγώνες που ακολούθησαν.

Καθοριστική συμβολή και πρωτοπόρο ρόλο σ’ αυτό είχαν οι κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές υγειονομικοί μέσα από τα σωματεία τους. Αλλά και τα χιλιάδες μέλη, οπαδοί και φίλοι του Κόμματος στα συνδικάτα και στους φορείς του κινήματος, που πρωτοστάτησαν στην αλληλεγγύη και στη στήριξη του δίκαιου αγώνα.  Οι προειδοποιήσεις για την άθλια κατάσταση όπου βρισκόταν το σύστημα Υγείας και πριν την πανδημία, εξαιτίας της πολιτικής εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης από όλες διαχρονικά τις κυβερνήσεις, επιβεβαιώθηκαν με τον πιο τραγικό τρόπο.

Με την πρώτη μεγάλη έξαρση των κρουσμάτων, και ενώ δεν είχε παρθεί από   το κράτος κανένα ουσιαστικό μέτρο προστασίας της υγείας του λαού, οι ανεπάρκειες του συστήματος Υγείας οδήγησαν σε «φρακάρισμα» και αδιέξοδο, με αποκορύφωμα την κατάσταση στη Θεσσαλονίκη τον περασμένο Νοέμβρη και Δεκέμβρη. Σήμερα μετράμε πάνω από 8.000 νεκρούς και καθημερινά πάνω από 100 διασωληνωμένους εκτός ΜΕΘ στα νοσοκομεία.

Η σημερινή εικόνα των νοσοκομείων και των Κέντρων Υγείας μιας νόσου, τα αλλεπάλληλα τοπικά και γενικά lockdowns και η αποθέωση της ατομικής ευθύνης, αντί για μέτρα ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος Υγείας και επίταξη των ιδιωτικών κλινικών, δεν είναι μόνο επιβεβαίωση των αδιεξόδων που συνεπάγεται για το λαό η πολιτική που βάζει την υγεία, συνολικά τις ανάγκες του στη ζυγαριά του «κόστους – οφέλους» για το κεφάλαιο.  Είναι ταυτόχρονα απόδειξη ότι ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας της Υγείας δεν μπορούν να συνυπάρχουν προς όφελος του λαού.

Με εφόδιο αυτήν τη σημαντική πείρα από τον έναν χρόνο πανδημίας, υγειονομικοί, σωματεία και φορείς τιμούν ξανά σήμερα αγωνιστικά και διεκδικητικά την Παγκόσμια Μέρα Υγείας, συνεχίζοντας τον αγώνα για την υγεία, τα δικαιώματα και τη ζωή του λαού.