Η Παγκόσμια Μέρα Περιβάλλοντος “γιορτάζεται” φέτος ενώ “ηχούν οι βόμβες” των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και Ρωσίας στην Ουκρανία, με την ενεργό εμπλοκή της χώρας μας. Η ενεργή στήριξη των καταστροφικών πολεμικών σχεδίων του ΝΑΤΟ απ’ τους πολιτικούς εκπροσώπους της “πράσινης μετάβασης” σε Ελλάδα, ΕΕ και ΗΠΑ αποκαλύπτει ακόμα περισσότερο πόσο υποκριτική είναι και ήταν η αγωνία τους για το περιβάλλον.

Ολοι αυτοί, που τάχα κόπτονται για την προστασία του περιβάλλοντος, στέλνουν στην Ουκρανία τεράστιες ποσότητες από βαρέα όπλα, κλιμακώνοντας τη στρατιωτική αντιπαράθεση, με ανυπολόγιστες συνέπειες στο περιβάλλον. Πρόκειται, άλλωστε, για τους ίδιους πολιτικούς ενόχους που δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν απεμπλουτισμένο ουράνιο κατά τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας, με τους λαούς των Βαλκανίων να μετρούν ακόμα τις δραματικές επιπτώσεις.

Ολοι αυτοί που μόλις μερικούς μήνες πριν μας εξηγούσαν ότι κύρια προτεραιότητα είναι η αντιμετώπιση της “κλιματικής κρίσης”, σήμερα μας εξηγούν ότι πρέπει να χρησιμοποιηθούν τα ορυκτά καύσιμα, το αμερικανικό υγροποιημένο φυσικό αέριο LNG, η πυρηνική ενέργεια “για να απεξαρτηθεί γρήγορα η ΕΕ απ’ το ρωσικό φυσικό αέριο”.

Ο πόλεμος είναι μια ακόμα έμπρακτη απόδειξη των πραγματικών στόχων της πολιτικής της ΕΕ για την “πράσινη μετάβαση”, των κερδισμένων και των χαμένων.

Τα εργατικά – λαϊκά στρώματα βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη και πληρώνουν το βαρύ κόστος της “πράσινης μετάβασης” – απ’ το πανάκριβο “πράσινο ρεύμα” μέχρι τα υποχρεωτικά ηλεκτρικά αυτοκίνητα – ενώ οι μεγάλοι κερδισμένοι είναι οι “πράσινοι επενδυτές” της απελευθερωμένης Ενέργειας, οι όμιλοι παραγωγής “πράσινου” εξοπλισμού, υποδομών και εμπορευμάτων.

Επιβεβαιώνεται ότι ο πραγματικός στόχος της “πράσινης μετάβασης” είναι να δώσει διέξοδο στα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια για να επενδυθούν με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους, απαξιώνοντας ελεγχόμενα υποδομές και εμπορεύματα και διαμορφώνοντας νέα χρυσοφόρα πεδία επενδύσεων για τους επιχειρηματικούς ομίλους, για την αντικατάσταση των παλιών εμπορευμάτων με νέα.

Η υποκρισία των αστικών επιτελείων αποκαλύπτεται, όση προσπάθεια και αν κάνουν να την κρύψουν πίσω από τα “κλάματα” για την “κλιματική κρίση”.

Το παράδειγμα της “πράσινης” Ενέργειας είναι αποκαλυπτικό για το ποιος χάνει και ποιος κερδίζει, για το πόση αξιοπιστία έχει το αστικό παραμύθι της “προστασίας του περιβάλλοντος”:

Η ΕΕ καθόρισε το πανάκριβο και ρυπογόνο φυσικό αέριο ως στρατηγικό καύσιμο, με τη σύμφωνη γνώμη των εκάστοτε κυβερνήσεων της Ελλάδας, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Η επιλογή στη χρήση του στην ηλεκτροπαραγωγή έναντι της θέρμανσης ευνοεί τα ενεργειακά μονοπώλια, αλλά και τους εφοπλιστές που μεταφέρουν LNG, έχει όμως ως αποτέλεσμα και τη σπατάλη Ενέργειας. Τα γιγαντιαία αιολικά πάρκα όχι μόνο εκτινάσσουν την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος, αφού παράγουν ακριβή Ενέργεια, αλλά για την κατασκευή τους καταστρέφονται βουνά, δάση, βραχονησίδες και νησιά, χωρίς κανέναν σεβασμό στην πολιτισμική κληρονομιά ή στην προστασία περιοχών ειδικού φυσικού κάλλους. Η χώρα μας είναι κυριολεκτικά “πρωτοπόρος”, με τις ανεμογεννήτριες να κυριαρχούν ακόμα και στον ορίζοντα αρχαιολογικών χώρων παγκόσμιας εμβέλειας. Η εκτόξευση των τιμών της ηλεκτρικής ενέργειας ήδη απ’ το καλοκαίρι του 2021, πολύ πριν την εκδήλωση του πολέμου, οφείλεται και στο ενεργειακό μείγμα της πολιτικής της πράσινης ανάπτυξης, που βασίζεται στο φυσικό αέριο και στις ΑΠΕ, και στη συνειδητή εγκατάλειψη του λιγνίτη, που μπορεί, χωρίς τις υποχρεωτικές επιβαρύνσεις του εμπορίου ρύπων της ΕΕ, να διασφαλίσει φθηνή Ενέργεια.

Η νέα επίθεση στα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα, απ’ τον προηγούμενο Αύγουστο, με την κλιμακούμενη ενεργειακή φτώχεια, τις αυξήσεις στις τιμές των εμπορευμάτων και τον πληθωρισμό, είναι τελικά αντανάκλαση της πολιτικής της πράσινης ανάπτυξης. Η κρατική πολιτική και το πληθωριστικό χρήμα της ΕΚΤ σκοπεύουν σε μεγάλο βαθμό να χρηματοδοτήσουν τις πράσινες επενδύσεις της επόμενης περιόδου. Η πράσινη ανάπτυξη κυριολεκτικά φτωχοποιεί τον λαό.Η ανάγκη του λαού για προστασία του φυσικού περιβάλλοντος χρησιμοποιείται για να προχωρήσει η πολιτική της εμπορευματοποίησης της γης, των δασών, του αέρα, της θάλασσας, των παραλιών, που οδηγεί στην καταστροφή τους. Οι αστικές αναπλάσεις που προωθούνται, όσο και να προσπαθούν, δεν μπορούν να κρύψουν ότι πραγματοποιούνται με κριτήριο την κερδοφορία των ομίλων και όχι την κάλυψη των διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών, καταστρέφοντας και τους τελευταίους εναπομείναντες ελεύθερους χώρους, ενώ ο λαός πληρώνει διπλά και τριπλά χαράτσια. Οι μοναδικοί ωφελημένοι της “πράσινης μετάβασης” είναι οι μονοπωλιακοί όμιλοι, στους οποίος θα καταλήξει, μεταξύ άλλων, και το κολοσσιαίο πακέτο των 300 δισ. ευρώ της ΕΕ που ανακοινώθηκε πρόσφατα.

Παράλληλα, όλα τα κόμματα της “πράσινης μετάβασης” διατήρησαν και επιδείνωσαν την απαράδεκτη κατάσταση απουσίας ουσιαστικού κρατικού ελέγχου της βιομηχανικής ρύπανσης, της ρύπανσης των υδάτων και της εγκληματικής πολιτικής εμπορευματοποίησης της διαχείρισης των απορριμμάτων, της ευρωενωσιακής αρχής “ο ρυπαίνων πληρώνει”, δηλαδή συνεχίζει στην ουσία να ρυπαίνει. Διαχρονικά οι αστικές κυβερνήσεις “ξηλώνουν” τις όποιες ρυθμίσεις ελέγχου της επίδρασης των δραστηριοτήτων στο περιβάλλον, προωθώντας χωρίς ελέγχους τεράστια μεταλλεία, ρυθμίσεις για εγκαταστάσεις – εκτρώματα σε παραλίες υπέρ του τουριστικού κεφαλαίου και άλλων δραστηριοτήτων, που καταστρέφουν το περιβάλλον. Αποκρύπτουν τις τεράστιες συνέπειες για την υγεία του λαού από την αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας, από τη ρυπογόνο και καρκινογόνο καύση των αποβλήτων, τη βιομηχανική ρύπανση, την εξόρυξη “σπάνιων γαιών”, αναγκαίων στην “πράσινη μετάβαση”.

Η αντιδιαστολή της κρατικής πολιτικής με τις λαϊκές ανάγκες αποκαλύπτεται άλλωστε απ’ το γεγονός ότι ενώ οι “πράσινες επενδύσεις” απολαμβάνουν επιδοτήσεις δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, ένα χρόνο μετά τον πύρινο όλεθρο σε Β. Εύβοια και Β. Αττική, 4 χρόνια μετά το Μάτι και 5 χρόνια μετά τη Μάνδρα, οι υποδομές για την πολιτική προστασία του λαού παραμένουν ισχνές και η λύση που προτείνεται είναι η ιδιωτική ασφάλιση των κατοικιών.

Σε νομοθετικό επίπεδο, μετά το “καρότο” των επιδοτήσεων, έρχεται και το “μαστίγιο” με τον νέο κλιματικό νόμο, που υποχρεώνει τον λαό να πληρώνει τα κέρδη της “πράσινης” ανάπτυξης με τους “πράσινους φόρους”, το πανάκριβο “πράσινο ρεύμα”, με την υποχρεωτική αντικατάσταση υποδομών, εξοπλισμού, αυτοκινήτων με αντίστοιχα “πράσινα”. Πρόκειται για την ίδια πολιτική που, αντί για ενίσχυση των μέτρων προστασίας, προκρίνει την “υποχρεωτική ασφάλιση” των σπιτιών έναντι φυσικών καταστροφών. Ολα τα αστικά κόμματα, ανεξάρτητα από τις φιλοπεριβαλλοντικές διακηρύξεις τους, είναι συνένοχα για αυτήν την πολιτική. Η πρόσφατη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής για τον κλιματικό νόμο, η πείρα από τη διακυβέρνηση όλων των κυβερνήσεων, που η μια έπαιρνε τη σκυτάλη από την άλλη προωθώντας στην ίδια αντιλαϊκή ρότα την “πράσινη μετάβαση” και τη στρατηγική της ΕΕ για το περιβάλλον, τα προγράμματα των κομμάτων ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και ΜέΡΑ25, αποκαλύπτουν τη σύμπλευσή τους στην υλοποίηση της στρατηγικής του κεφαλαίου σε βάρος του λαού, τους διαγκωνισμούς τους στο ποιος είναι ικανότερος να “τρέξει” πιο γρήγορα τις ευρωενωσιακές κατευθύνσεις.

Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης καταστρέφει το περιβάλλον, αφού δεν μπορεί παρά να το αντιμετωπίσει σαν πεδίο πρώτων υλών, είτε σαν πεδίο απόθεσης των παραπροϊόντων της παραγωγικής διαδικασίας.

Η πραγματική διέξοδος για τον λαό βρίσκεται σε μια ριζικά ανώτερη μορφή οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας. Ετσι μπορεί να ξεριζωθεί το κίνητρο του καπιταλιστικού κέρδους που γεννά τα αδιέξοδα, τα εμπόδια, τις αντιφάσεις, απέναντι στο σύνολο της πολιτικής που στον φαύλο κύκλο της καπιταλιστικής κρίσης και ανάπτυξης τσακίζει τα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα και καταστρέφει το περιβάλλον, και στη θέση του να μπει ως κίνητρο της ανάπτυξης η διευρυνόμενη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.

Στην αγωνία για το πώς μπορεί να προστατευτεί το περιβάλλον, συγκρούονται δύο εντελώς διαφορετικοί δρόμοι. Από τη μία ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης σε όλες του τις αποχρώσεις, παραλλαγές και μείγματα διαχείρισης, και στον αντίποδα ο δρόμος του σοσιαλισμού.

Μόνο στον σοσιαλισμό μπορούν να λαμβάνονται υπόψη συνδυασμένα οι επιπτώσεις κάθε δραστηριότητας στο περιβάλλον και οι συνολικές ανάγκες του λαού. Ο κεντρικός επιστημονικός σχεδιασμός στο έδαφος της κοινωνικής παραγωγής, απαλλαγμένης από την ατομική ιδιοκτησία και την εμπορευματοποίηση της γης, του νερού, της Ενέργειας και των φυσικών πόρων, μπορεί να εξασφαλίσει την ισόρροπη σχέση του ανθρώπου με τη φύση.

Για αυτό και υπάρχει δυνατότητα να εξασφαλίσει τη συνδυασμένη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων της κοινωνίας, να εξασφαλίσει φθηνή και επαρκή Ενέργεια, φθηνό και άφθονο νερό υψηλής ποιότητας, ολοκληρωμένη προστασία και διαχείριση των δασών, αλλά και ορθολογική διαχείριση των αποβλήτων και προστασία των οικοσυστημάτων με την ουσιαστική ελαχιστοποίηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων.

Το ΚΚΕ βρίσκεται σταθερά και ουσιαστικά στην πρώτη γραμμή του αγώνα στοχεύοντας τον πραγματικό αντίπαλο που καταστρέφει το περιβάλλον και εμπορεύεται την “προστασία” του.

Σε αυτήν την κατεύθυνση καλεί το εργατικό – λαϊκό κίνημα, τους μαζικούς φορείς, τη νεολαία, να ξεδιπλώσουν αγωνιστικές πρωτοβουλίες για τα οξυμένα προβλήματα και να δυναμώσουν την πάλη ενάντια στις κατευθύνσεις της ΕΕ και του κεφαλαίου, που βρίσκονται απέναντι στις δικές τους ανάγκες.

Η λύση βρίσκεται σε σύγκρουση με τη σημερινή στρατηγική του κεφαλαίου, τους στόχους για την “πράσινη ανάπτυξη”, που το σύνολο των αστικών κομμάτων προωθεί. Χαμένος θα βρεθεί ο λαός μόνο όσο βρίσκεται στην αναμονή λύσεων σε πιθανές εναλλαγές σε κυβερνητικό επίπεδο.

Το σύνθημα που επιβεβαιώθηκε στις περσινές καταστροφές “Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, βαδίζοντας στον δρόμο της ανατροπής”, είναι οδηγός και επιβεβαίωση ότι τώρα είναι ώρα συμπόρευσης με το ΚΚΕ, για να νικήσει πραγματικά ο λαός, για να ζήσουμε τη ζωή που μας αξίζει.

Το Γραφείο Τύπου της Κ.Ε του ΚΚΕ